Opruimen op een Natuurbegraafplaats?

Voor mij als opruimondersteuner en creatief meedenker is het volstrekt logisch om op een uitvaartbeurs of een open dag van een uitvaartondernemer te staan met mijn bedrijf. Immers, het opruimen van  spullen hoort bij het leven, maar hoort ook bij de dood. Voor mij is dat zo duidelijk als wat, maar regelmatig moet ik toch gaan uitleggen aan bezoekers waarom ik daar sta met Een Samenloop.

Onlangs was ik uitgenodigd om op de open dag te staan van een natuurbegraafplaats, een sfeervolle, rustgevende en natuurlijke omgeving.  Ik had mijn best gedaan om  mijn kraam zorgvuldig in  te richten zodat het, in mijn ogen, duidelijk zou zijn wat ik doe als opruimondersteuner. En wat ik allemaal aan creaties heb gemaakt in het kader van het herscheppen van herinneringen.

Ik ben niet het type die achter de kraam op een stoeltje zit te wachten op de bezoekers, daar ben ik te ongedurig voor. Door te blijven zitten zou ik ook veel mensen missen, die zo mijn kraam achteloos voorbij zouden lopen. Dus ik sta afwisselend voor, links en rechts van mijn kraam. Af en toe een babbeltje makend met de buurstand, want het moet voor mij zakelijk goed zijn, maar ook gezellig.

Iedereen die langs komt krijgt van mij een vriendelijke groet. Of ze nu blijven staan of doorlopen, dat maakt mij niet uit. Iemand groeten vind ik belangrijk en is maar een kleine moeite. Soms schrikken mensen daarvan. Alsof ze dat niet gewend zijn of ze zijn verzonken in hun eigen gedachten, iets wat  heel logisch is als je rondloopt op een natuurbegraafplaats.

Zo ook een echtpaar dat voorbij komt. Zij kijkt naar mijn stand, aarzelt, kijkt naar mijn flyers en zegt zachtjes tegen haar man:  ‘Wat heeft opruimen nou in vredesnaam met natuur begraven te maken?’ Hij haalt zijn schouders op en ze zijn van plan om door te lopen. Maar dat gaat niet, want op dat moment zeg ik ze gedag en schrikken ze. Ik stond gewoon naast hen en ze hadden me niet gezien. Op mijn vraag of ze het raar vinden dat een opruimondersteuner  aanwezig is op deze open dag, komt een aarzelend ‘ja’. En op mijn vraag of ik het een en ander zal uitleggen, komt er een volmondig ‘ja graag’. 

Zo krijg ik de gelegenheid om te vertellen over het belang van opruimen. Over de strijd die mensen kunnen hebben over het wel of niet wegdoen van hun spullen. Over de beladenheid die dingen kunnen hebben. Of over hoe spullen je in de weg kunnen zitten als je aan het eind van je leven bent gekomen. Op dat moment zie ik de herkenning bij dit echtpaar in hun ogen. Ze beginnen te vertellen over hun eigen ervaringen met de moeilijkheden die ze  hebben met hun eigen spullen, maar ook die van hun overleden ouders en andere familieleden.

Als ik was blijven zitten achter mijn kraam… Dan waren deze mensen niet iets wijzer geworden over opruimen. Dan wisten ze nog steeds niet hoe fijn het kan zijn om een opruimondersteuner in te huren die je kan helpen met beslissingen te nemen over je spullen.

Als ik was blijven zitten achter mijn kraam… Dan had ik weer geen bijzondere verhalen, ontroerende verhalen of schrijnende verhalen gehoord. En juist die verhalen vertellen mij dat ik op de juiste weg ben met Een Samenloop.

Of dit echtpaar een eventuele klant zou kunnen worden voor mij, dat weet ik niet. Dat hoeft ook niet. Ze hebben in ieder geval een paar extra flyers meegenomen…..voor iemand anders!