Marjolein

Haar ogen staan verdrietig als ze me vertelt over de moeilijke tijd die ze had gehad na de geboorte van haar eerste kind, nu 18 jaar geleden. Een prachtig jongetje, maar geboren met een zware hartafwijking, waardoor er geen roze wolk was, maar ziekenhuis opnames, operaties, spanning en angst. Leven tussen hoop en vrees, of nog beter gezegd, overleven tussen hoop en vrees.

Ik zit  bij haar aan de keukentafel en we praten over het opruimen van spullen waar je moeilijk afstand van kan doen en over de beladenheid van het verleden. Hoe bepaalde dingen jaren na dato je nog in de weg kunnen zitten, zowel fysiek als mentaal.

Ze vertelt me over alles wat ze heeft bewaard en dat ze allemaal in één kamer heeft gestouwd. In dozen en tassen of los in en op de kast. Ik heb haar vertrouwen dus ik mag mee naar boven, naar die kamer waar veel herinneringen zijn. Geen prettige herinneringen: spullen van stukgelopen huwelijken, een akelig arbeidsverleden en dozen vol met spullen uit de ziekenhuistijd van haar zoon. Wel had ze ooit alles gesorteerd, dus dat is het probleem niet. Het wegdoen van spullen die zoveel ruimte in beslag nemen - terwijl ze dolgraag wat kleiner wil gaan wonen - dat is waar ze veel moeite mee heeft. We kijken er samen naar en ik vraag haar waar ze het meest behoefte aan heeft om mee te beginnen. Snel wordt duidelijk dat ze ziekenhuistijd wil aanpakken.

Als ik een week later kom om met haar aan de slag te gaan, zit er nog iemand aan de tafel om mee te helpen. Ik lach naar hem en zeg dat ik het een uitstekend idee vind dat hij komt helpen. Hij zal een grote steun voor haar zijn.

Drie dozen staan klaar en gezamenlijk gaan we aan de slag. Alles gaat door de handen, verhalen worden verteld, tranen gehuild en er wordt gelachen. Maar het belangrijkste is dat ze zelf de beslissingen neemt van wat er bewaard moet worden en van wat weg moet. Dan blijkt ook dat het helemaal niet zo beangstigend is als ze van te voren had bedacht.

Twee uren later zijn we klaar, drie dozen zijn gereduceerd tot vier kleine artikelen die tesamen een aandenken vormen. Een herinnering aan een moeilijke tijd die niet vergeten mag worden, maar die ook is geweest. Ze heeft het moeilijk en  vraagt zich hardop af of ze het in die zware tijd goed heeft gedaan als moeder.  Dan zegt onze  hulp:  ‘Ja maar natuurlijk mama, ik zit hier toch, gezond en wel. Je hebt het toen prima gedaan  en nu ook.’ Het is zichtbaar dat er een last van haar afvalt, wat een fantastische hulp is haar zoon. Ze mogen beide enorm trots zijn op zichzelf!     

Een paar dagen later stuurt ze me een appje met de tekst: ‘De dagen na woensdag waren pittig maar goed. Het voelt helemaal ok, ook omdat mijn zoon erbij was en ik heel erg opzag tegen dit stuk. Het mooie is dat ik dus nu ervaren heb dat ‘de gedachte’ en ‘de angst voor de emoties’ vele malen zwaarder zijn in je hoofd dan dat je er daadwerkelijk mee geconfronteerd wordt. Het was pijnlijk om aan terug te denken, maar ook mooi om te beseffen dat het is geweest en dat je geen spullen hoeft te bewaren om de herinneringen te behouden. Dank je wel!’

En dit maakt mijn werk zo ontzettend zinvol, hier doe ik het voor!